De verhalen van

Hier vindt u de verhalen van vriendjes en vriendinnetjes die paardrijden bij mij in Raalte op ivoor. Lees hier hoe deze kinderen/volwassenen met een beperking en hun ouders, naasten en/of begeleiders het ervaren hoe het paardrijden is en wat voor effect het heeft.

Lynn haar eerste paardrijles:

woensdag 1 februari heeft mijn dochter Lynn haar eerste paardrijles gehad dit deed ze via stichting parabool. Ze deed de deur van de stal open en rende gelijk naar binnen. Normaal kijkt ze meestal eerst even de kat uit de boom in een nieuwe situatie maar ze voelde zich nu gelijk op haar gemak. Sandra gaf haar rustig en heel duidelijk uitleg over wat de bedoeling was. Zo mooi om te zien dat er zo snel contact kwam tussen Paulientje (de pony) en Lynn. Eerst lekker het borstelen en dan klaar maken om naar buiten te gaan om vervolgens onder begeleiding van Sandra haar eerste rondjes te rijden.

Wat heeft Lynn genoten! S'avonds in bed vertelde ze dat Paulientje haar nieuwe vriendinnetje is. Ze kan niet wachten op haar volgende les!

Wat is het toch fijn om trotse mama te zijn van zo'n gelukkig kind!

geschreven Door: moeder van Lynn

Marloes:

Marloes, mijn autistische dochter nu 30 jaar, had  in 1994 voor het laatst paardgereden in manege 't Hoefijzer te Zwolle speciaal voor mensen met een verstandelijke handicap. Tweeëntwintig jaar later wordt haar door Zozijn Raalte de mogelijkheid geboden om weer paard te rijden op Ivoor.

Het was alsof ze de dag ervoor nog paard had gereden. Ze deinde zo weer mee op de rug van het paard. Het opstappen was in het begin even een probleem. Ze gilde en maakte stampei, wat papa een toneelstukje noemt. Waar ze dan ook weer om moet lachen, want lachen en praten doet ze aan een stuk door. Met geduld kun je veel bereiken. Haar paard Alvin, een mooi fjorden paard, blijkt de rust zelve, evenals Sandra die haar begeleidt. Onder het rijden praat ze honderd uit en vraagt steeds het huisnummer van Sandra. Ook wil ze weten waar Sandra woont en of ze lamellen, screens, rolluiken, gordijnen en nog veel meer heeft. Ze telt het aantal rondjes in de paardenbak, want als er een begin is, moet er ook een einde zijn, dat moet duidelijk zijn bij een autist. Sandra en Marloes hebben afgesproken dat steeds na het 10e rondje het einde is. Voordat Marloes gaat rijden doen we haar een cap op, waarbij de kleinste nog bijna te groot is. En natuurlijk helpt zij bij het opzadelen van het paard en mag ze onder begeleiding het paard meenemen naar de bak. Na afloop helpt ze afzadelen en als het zo uitkomt helpt ze nog even met vegen. Natuurlijk krijgt Alvin beloningsbrokjes, waarbij Marloes voor de grap doet of zij deze zelf op wil eten. Daar moet ze dan vreselijk hard om lachen, maar uiteindelijk krijgt het paard de brokjes. Papa helpt haar door ze op de platte hand te leggen, waardoor het paard uit haar hand kan eten. Een andere keer gooit ze welgemikt de brokjes in de bak. Marloes oefent thuis door voor de grap op onze labrador Donja te gaan zitten als deze aan het eten is. Hierbij moet ze heel erg lachen, zeker ook als ik zeg dat we Donja gaan zadelen.

Marloes rijdt om de 2 weken op vrijdagmiddag een half uurtje en maakt al vorderingen. Sandra zorgt voor afwisseling: slalommen, met de handen allerlei bewegingen maken, de high five, waarbij Marloes soms net doet alsof ze gaat vliegen. Ook mag ze proberen de teugels (met kleuren aangegeven waar ze die moet pakken) het paard te sturen. Zo nu en dan rijdt ze het paard alleen, terwijl Sandra het paard niet meer leidt en achteruit lopend de weg aanduidt. Hilariteit bij Marloes als Sandra dan bijna tegen een hek aan dreigt te lopen en Sandra voor de grap zegt: “Marloes zit jij me uit te lachen?” Ook heeft  het paard al even in galop gedraafd, iets wat ze nu nog eng vindt..... en zij dan weer, zoals papa zegt, een toneelstukje opvoert.

Marloes gaat met plezier naar paardrijden, waarbij het beleven voorop staat en ze zich niks aantrekt of ze wel of geen vorderingen maakt. Maar we zien het wel degelijk en dat maakt papa trots en geeft Sandra een goed gevoel. Na afloop volgt er steevast een knuffel voor Sandra.... daar doe je het voor, toch?

Geschreven door: Wim Overkamp

_____________________________________________________

Noa Roelofs:

Wekelijks gaan we naar de kinderboerderij/speeltuin. De eerste vraag die altijd komt: "Mama, mag ik paardje rijden?"
Wat is de teleurstelling groot, als er een hele rij wachtende kinderen staat. Het verdriet is nog groter als het rondje alweer klaar is.
Toen ze naar de Peuterplus mocht, leerde ze daar al de stal kennen op Ivoor, de geitjes, de konijntjes en "paardjes mama!"
Toen bij Ivoor de wintermarkt georganiseerd werd, kon haar dag niet meer stuk. Talin (de zwarte pony) stond opgedoft in kerstsfeer klaar, om rondjes te rijden. Wat genoot ze ervan, totdat ze Alvin zag. "Die is groot mama, mag ik daar ook op?" En ook dat rondje werd een feit.
Elke keer na schooltijd moesten we naar de stal, de paardjes aaien en nu was haar vraag steevast "Waar is Pandra, mag ik paardje rijden?"
En af en toe (behoorlijk vaak) had ze het geluk dat ze een rondje door de stal mocht, of even op 1 van de paarden zitten.
Na de vakantie het een en ander afgesproken met Sandra, want dat ze pas 3 jaar oud was,  was voor Sandra geen enkel probleem.
Haar eerste keer werd gepland op Talin, wat genoot ze ervan, het rijden, het borstelen, het bezig zijn met de pony.
De 2e keer, "Ik wil graag op de bruine (Alvin), Talin, is te klein!"
En zo werd het een wekelijks iets voor haar, de ene keer op Alvin, de andere keer op Moon, want Talin, die bleef te klein.
Wat was het geweldig om zo'n klein meisje vol zelfvertrouwen op zo'n groot dier te zien, ze genoot, ze kon haar prikkels kwijt, ze groeide in haar doen en laten.
En Sandra ging overal in mee, ze laat haar, haar grenzen opzoeken, maar kan haar ook lezen als het klaar is.
En ook dat leerde ze zelf  steeds beter aan te geven, dankzij Sandra en bij Sandra.
Elke keer een stapje verder, ondertussen is het "hobbelen" (draf) iets wat ze super vind, maar ook de rondjes door de bak lopen, met een volgzame pony achter haar aan maakt haar trots
We zijn inmiddels al een tijdje verder, ze vraagt op maandag al hoeveel nachtjes ze nog moet slapen om te mogen rijden.
Als ik haar breng, kan er geen "doei" meer vanaf.
Dan is het Noa, Sandra en de paardjes en dat is haar moment. Verder geen poespas, enkel genieten, ontspannen, zelfvertrouwen en groeien.
Ze mag steeds meer doen, de paarden naar de wei brengen of ze ophalen, afspuiten met water met dit warme weer en alles maakt haar even trots.
Sandra leest de mensen achter het gezicht/lichaam. Ze geeft (zelf) vertrouwen in hun eigen kunnen. Laat ze genieten en laat ze stralen.
Noa is inmiddels 4 jaar en gaat naar de "grote school" maar het paardrijden blijft doorgaan, dat wil ze echt niet missen!
En ook Sandra wil ze niet missen, want dat was haar grootste "angst" als ze daar niet meer naar school ging.

geschreven door: Chantal Brinkhuis